In de haven van Vathi, de huidige hoofdstad van het Griekse eiland Ithaka, staat een beeld van de held Odysseus dat de uitdaging en de beloning van zijn lange thuisreis uit Troje laat zien. De ene kant toont Odysseus verbeten roeiend op weg naar zijn thuishaven, de andere kant toont Odysseus die na thuiskomst vanuit diezelfde thuishaven uitkijkt over zee. De thuisreis van Odysseus is voor mij een metafoor voor de reis die een leerling en een docent maken aan de hand van een Latijnse of Griekse tekst richting reflectie op het eigene en het vreemde. Een nieuw curriculum zou de boot moeten zijn op basis waarvan een docent zelf de inhoud van de reis kan bepalen en eraan kan bijdragen dat leerlingen hun thuishaven bereiken. Deze reis verlangt afbakening van lesstof en lestijd, kent talrijke, soms onbekende tussenhavens en is gericht op een thuishaven die voor iedere reiziger verschillend is. Maar deze reis geeft een docent ook de unieke gelegenheid om datgene te realiseren wat Grieks en Latijn een unieke plaats geeft binnen het vwo-curriculum: leerlingen onderwijzen op het snijvlak van taal en cultuur aan de hand van Latijnse en Griekse teksten die vreemd lijken en eigen blijken.

Ik ben ondertussen bijna 27 jaar werkzaam in het voortgezet onderwijs. Op dit moment geef ik les aan het Ignatius Gymnasium te Amsterdam. Voor de andere helft van mijn baan ben ik werkzaam als vakdidactica Griekse en Latijnse taal en cultuur, eveneens aan de VU. Mijn onderzoek richt zich op de vormgeving van het beoogde curriculum in de lespraktijk.

Ik voel deelname aan de vakvernieuwingscommissie als een grote verantwoordelijkheid. Ik zie ernaar uit om het gesprek aan te gaan met de docenten Grieks en Latijn en in samenspraak met hen een curriculum op te stellen dat recht doet aan de verdiensten van het verleden met oog voor de uitdagingen en wensen van het heden.